نام کوچک : کارمن
محصول 1983،فرانسه
کارگردان : ژان لوک گدار
کارمن دختر جوانیست که عمویش یک کارگردان قدیمی سینماست- به نام گدار و با بازی خود گدار - کارمن عضو یک گروه تروریستی است و از طرفی او و نگهبان بانک عاشق هم شده اند ..
فیلم از نظر داستان و درام و اصولا خصوصیات یک فیلم کلاسیک قابل بحث نیست و گدار هم کارگردانی نیست که بخواهد یک فیلم کلاسیک بسازد یا اصلا فیلم کلاسیک به کنار؛یک سرقت بانک قابل قبول یا سکانس عاشقانه ای بسازد که نشانی از سرقت یا عشق داشته باشد. به طور مشخص گدار این فیلم را مانند بسیاری از فیلم های دیگرش برای دل خودش ساخته و به اصطلاح یک فیلم شخصی است.اما به نظر من این دلایل کمکی به درک فیلم نمی کند مگر اینکه بخواهیم فیلمی ببینیم که هیچ لذتی از آن نبریم و فقط دایره فیلمهایی که می بینیم با فیلمی از نام بزرگ ژان لوک گدار وسیع تر شود.
البته از انصاف به دور است که بگوییم هیچ لذتی از فیلم نبردم؛سکانس های مربوط به گروه نوازندگان ویولن که به صورت موتیف در نیمه اول فیلم تکرار می شد جالب توجه و زیبا بود.این سکانس ها همه با یک دوربین ثابت و یک برداشت ولی هر بار از زوایای مختلف و جالبی گرفته شده اند و فواصل بین اتفاقات پراکنده فیلم را پر می کنند و اجرای گروه نوازندگان و تمرین های آنان به مانند یک فیلم مستند از کار در آمده.اما کم کم از اواسط فیلم این سکانس ها جای خود را به تصاویر ثابتی از دریا می دهند که در جای جای فیلم ظاهر می شود.
زاویه ثابت دوربین در یکی از سکانس های مربوط به گروه نوازندگان برایم از همه جالب تر بود : نوازنده ای روبروی ما نشسته که تمرکر دوربین بر روی اوست و نوازنده ای هم پشت به ما که کمتر از نصف کادر را گرفته،همچنان که نوازنده اصلی مشغول ویولن زدن است آرنج نوازنده پشت به ما که به دوربین هم نزدیکتر است هرچند ثانیه بالا می آید و بیشتر کادر را می پوشاند .. برای من که لذت بخش و زیبا بود، شما را نمی دانم..
ارزشگذاری فیلم: 