آرزوهای بزرگ(1946)
کارگردان : دیوید لین
بر اساس داستانی از چارلز دیکنز، محصول انگلستان – 118 دقیقه
پیپ پسبربچه یتیمی است که روزی به یک قاتل فراری کمک می کند..
خانم هاویشام،زنی که سالها با لباس عروسی خود را زندانی کرده و آفتاب را ندیده از آن تصویرهاییست که از کودکی (که تلویزیون سریال کارتونی اش را می گذاشت)در ذهنم ثبت شده است.بازآفرینی این تصویر توسط دیوید لین باعث شده بود مدتها در انتظار تماشای این فیلم بنشینم.
شاید انتظار طولانی(و در کنار آن توقع بیش از حد از این فیلم)باعث شد پس از تماشای فیلم کمی مایوس شوم.فیلم آن خاطره ای را که در کودکی از سریالش داشتم را برایم زنده نکرد و حالا که نگاه می کنم در پاره ای از موارد(با کمی بی رحمی)می توان آن را به فیلمهای هندی هم نسبت داد.مرد قاتلی که در کودکی پیپ به او کمک کرده همان مرد ناشناسی است که مخارج به لندن آمدن و جنتلمن شدن!! پیپ را فراهم آورده و در پایان به طرز مبهم و عجیبی مشخص می شود استلا-دختر زیبارویی که دل پیپ را شکسته بود- دختر همان قاتل فراری است و بلاخره پیپ و استلا به هم می رسند.
من داستان اصلی چارلز دیکنز را نخوانده ام و نمی دانم در کتاب،خانم هاویشام پس از سوختن در آتش مانند فیلم در همان اطاق طلسم شده می میرد یا مانند آن سریال کارتونی از پنجره پرت می شود و در آخرین لحظات قبل از مرگ بار دیگر آفتاب را می بیند؛اما مسلماً سرنوشت خانم هاویشام در سریال کارتونی بسیار تاثیرگذارتر و دراماتیک تر است.
- جان میلز در حالی که 38 سال سن داشت نقش پیپ را از 18 تا 25 سالگی ایفا کرد،چیزی شبیه همین آثار داخلی خودمان که گاهی ستاره های 40-30 ساله نقش تازه دانشجوها رو بازی می کنند.
- این اولین حضور مهم الگ گینس بر پرده ی سینماست.
ارزشگذاری فیلم: