فیلمهایی که می بینیم..

یادداشتهای روزانه درباره فیلمهایی که می بینیم..

فیلمهایی که می بینیم..

یادداشتهای روزانه درباره فیلمهایی که می بینیم..

A Tale of Two Sisters

افسانه دو خواهر (2003)

نویسنده و کارگردان: جی وون کیم

محصول کره جنوبی ، 115 دقیقه

دو خواهر به نامهای سومی و سویون از زندگی با نامادری خود ناراضی هستند در حالی که شاهد اتفاقات عجیب و ترسناکی هستیم..

سلیقه های سینمایی تا چه حد می توانند متفاوت باشند؟ تعریف این فیلم را در نوشته های یکی از منتقدین خوب مجله فیلم به نام شهزاد رحمتی خوانده بودم اما نشانی از دلیل آن همه ستایش در فیلم پیدا نکردم.این مطلب نشان می دهد که مضمون مورد علاقه چه مقادر در ارزشگذاری منتقد تاثیر دارد.منتقدی که نامش را آوردم از شیفتگان ژانر ترس و وحشت است و به هر حال هر منتقد یا فیلم بین حرفه ای علائقی شخصی دارد.

مشکل اصلی من با این فیلم در نحوه روایت آن است.از ابتدای فیلم دو خواهر را با هم می بینیم اما در پایان مشخص می شود که خواهر کوچکتر مدتی پیش مرده و خواهر بزرگتر او را در ذهنش تصور می کرده و مخاطب نیز در این تصورات با او شریک بوده است.در چنین مواردی حداقل منطق و انتظار ایجاب می کند که در صحنه هایی که موضوع مورد توهم و تخیل حضور دارد،شخصیت اصلی هم حضور داشته باشد اما به عنوان مثال در فیلم خواهر کوچکتر و نامادری را به تنهایی بر سر میز شام می بینیم،حداقل چند صحنه دیگر هم وجود دارد که بدون حضور خواهر بزرگتر روان پریش می توانیم خواهر کشته شده را ببینیم.فکر نمی کنم احتیاج به توضیح بیشتری داشته باشد که اساس منطق روایی چنین صحنه هایی به شدت مشکل دارد؛هر چند با چشم پوشی از این ضعف مهم باز هم فیلم حرف چندانی برای گفتن ندارد..

 

ارزشگذاری فیلم:

لینک فیلم در IMDB

نظرات 2 + ارسال نظر
میثم جمعه 7 مرداد‌ماه سال 1390 ساعت 02:14 ب.ظ

بعضی فیلم ها از همان شروع معلوم است چه جور چیزی هستند :دی

در این مورد زیاد موافق نیستم باهات :دی

جیحون شنبه 8 مرداد‌ماه سال 1390 ساعت 05:20 ب.ظ

بعد از شاهکارهایی مثل "ذهن زیبا" و "باشگاه مبارزه" ( دقیقاً نمی دونم چه ترجمه ای برای اسم این فیلم استفاده شده ) ، مسئلۀ اسکیزوفرنی پارانوئید کمی بیشتر از قبل مورد توجه علاقه مندان سینما قرار گرفت. گسترش این موضوع تا جایی بود که سینمای سبک وحشت و رمزآلودِ کره را هم تحت تاثیر قرار داد. در این فیلم که برگرفته از داستانی عامیانه در کره با همین نام ( البته نام کره ای آن که اسامی دو خواهر است ، نه نام انگلیسی اش ) می باشد ، بیننده به طور کلی شاهد دنیای ساختۀ ذهن پریشان خواهر بزرگتر است و به همین خاطر در نحوۀ روایت این فیلم اشکال تراشی ای نظیر رویت خواهر کوچکتر در صحنه هایی که حتی خواهر بزرگتر حضور ندارد ، سخت گیری ای بیش از حد جلوه می کند. سینمای وحشت در کره پیشینۀ زیادی دارد و "ترس" گزینه ای است که آنها با آن اخت عجیبی دارند. جمله ی مشهور فیلم که از زبان نامادری می شنویم نشان دهندۀ تعاریف بسیار زیادی ست که از این واژه در آن فرهنگ وجود دارد : "میدونی چی واقعاً ترسناکه ؟ اینکه بخوای چیزی رو فراموش کنی، کلاً پاکش کنی از ذهنت ولی نتونی. می دونی ، هیچ وقت از بین نره و .. اون تو رو مثل یک روح دنبال می کنه". خب ، شاید از همۀ اینها با دو عبارت ناقابل "شیفتگان ژانر ترس و وحشت" و "علایق شخصی" بتوانید به راحتی بگذرید.

به نمونه های خوبی اشاره کردید که و نمونه متاخر این مسئله هم جزیره شاتره که بر سر اون هم من بحث دارم.
اما اون نکته فکر نکنم سختگیری بیش ار حد باشه و نباید چنین مطلب مهمی رو از نظر دور نگه داشت.
خوشحال می شم بازهم نظراتتون رو بخونم..

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد